Sssslangetje…

Op 2^e pinksterdag werd onze Golden retriever in zijn poot gebeten door een adder; de enige gifslang in Nederland. We waren die dag gaan wandelen in het Haaksbergerveen. Onze hond loopt in natuurgebieden altijd aan de lijn, omdat het staat aangegeven en omdat hij 1,5 jaar oud is en zijn oren af en toe niet lijken te functioneren.

We waren al een tijdje onderweg toen ik mijn vriend, die een stukje voor mij liep met de hond, hoorde roepen: “Hé een slang!”. Ik keek op en zie onze hond er overheen lopen. Hij gaf geen reactie. Een paar meter verder ging hij zitten en begon aan zijn poot te likken. Ik liep naar hem toe om te kijken of er iets aan de hand was en ik zag een beetje bloed op zijn poot. Toen beseften wij ons dat hij wel eens gebeten kon zijn door die slang. We besloten dat we zo snel mogelijk naar de auto moesten. We waren nog nooit in het Haaksbergerveen geweest en hadden geen idee waar we waren. Gelukkig had mijn vriend de tracker op zijn telefoon aangezet en zag hij dat we 2 kilometer gelopen hadden. De route die we volgden was 4 kilometer dus we besloten om door te lopen, het maakte niet uit of we verder liepen of terug zouden gaan.

Onze hond begon te hinken en ik zag dat zijn poot begon op te zwellen. Mijn vriend is daarom gaan bellen met de dienstdoende dierenarts en we kregen het advies om zijn poot af te binden. We stopten om de EHBO-kit uit de tas te halen. De hond ging liggen, zijn kop zakte en weg was hij, in shock, slechts minuten nadat hij gebeten werd. De paniek sloeg toe, hoe kregen we hem nu bij de auto, hij weegt ruim 30 kilo. Ik heb zijn poot op goed geluk afgebonden en mijn vriend tilde hem op. Gewoon optillen was niet vol te houden dus ik heb hem bij mijn vriend in de nek gelegd, zijn kop aan de ene kant en kont aan de andere kant, zo konden we in ieder geval lopen. Ik ben gaan bellen met onze eigen dierenarts, nood breekt wet dus ik heb hem privé gebeld. Hij begreep meteen de ernst van de situatie en is direct gaan bellen met de dierenarts in Haaksbergen, daar konden we dan ook meteen terecht, moesten we wel eerst bij de auto zien te komen.

Na een tijdje kwamen we fietsers tegen. Mijn vriend bedacht zich geen moment en vroeg of hij achterop mocht. Dat was geen probleem voor de fietsers en gelukkig wilden ze ons helpen. We hebben de rest van de route achterop de fiets gezeten, mijn vriend nog altijd met onze levenloze hond in zijn nek. Eenmaal bij de auto hebben we nog snel even het nummer van de mensen opgeschreven en zijn we met een rot vaart naar de dierenkliniek gereden.

Toen we daar aankwamen hebben we hem op tafel gelegd en kreeg hij gelijk een infuus en de nodige medicatie. De dierenarts legde uit dat ze alleen symptoombestrijding kon doen en dat de eerste twee uur cruciaal waren. Als hij die overleefde was er een grote kans dat hij het zou halen, al bestond er wel een risico dat hij er blijvende orgaan schade aan over zou houden. Daar lag hij dan, een ice pack om zijn poot tegen de zwelling, een infuus in zijn voorpoot en zijn andere voorpoot ook geschoren voor bloedafname, hij reageerde nergens op. Ik besefte me nu heel goed dat niet gewoon maar een hond is, maar mijn beste maatje, een deel van ons gezin. Het eerste bloedonderzoek was goed, er waren geen verhoogde ontstekingswaarden te zien. Na twee uur aan het infuus begon hij langzaam weer wat bij te komen en zelfs de brokjes waren weer interessant. De huid rond de bijtgaatjes was al zwart geworden, het was even afwachten hoe dit zich zou ontwikkelen en of hij misschien een teen moest gaan missen. Omdat hij steeds meer bij kwam en de dierenarts verder niks voor hem kon doen mocht hij mee naar huis. We kregen pijnstilling mee en moesten zijn poot blijven koelen om de zwelling tegen te gaan. De volgende ochtend moesten we meteen naar onze eigen dierenarts voor controle van de wond en een bloedonderzoek.

Eenmaal thuis begon zijn poot, ondanks het koelen, flink op te zwellen. De zwelling zat al in zijn bil, ook bleven de bijtwondjes bloeden. We vertrouwden het niet en zijn weer terug gereden naar de dierenkliniek. Daar heeft hij nog wat medicatie gehad en kreeg hij een drukverband om zijn poot om de zwelling te verminderen. Ik ben er in de nacht een paar keer uitgegaan om te kijken hoe het met hem ging, om te kijken of hij het nog leefde.

De volgende ochtend zijn we naar onze eigen dierenarts gegaan, daar werd het verband eraf gehaald en zijn bloed onderzocht. We waren bang dat het een nare wond was geworden omdat het die dag ervoor al zo snel zwart werd. Gelukkig zag de wond er heel mooi uit en was het bloedonderzoek goed. Er zat nog wel flinke zwelling in zijn hele achterpoot en bil dus kreeg hij opnieuw een drukverband. Door de zwelling kon hij zich moeilijk bewegen. Gaan zitten of liggen ging erg moeizaam, we merkten aan alles dat hij zich heel slecht voelde.

De dagen die volgden gingen we elke ochtend naar de dierenarts voor controle van de wond en na een week is er nog een keer bloed afgenomen. Ook dit bloedonderzoek was weer goed, hij heeft er geen blijvende schade aan overgehouden. Het heeft ruim twee weken geduurd voordat de wond dicht was, het is nu een litteken waar geen haar meer op groeit. Onze hond is tot op de dag van vandaag, ruim twee maanden later, nog steeds niet helemaal de oude. Hij is sommige dagen erg moe en zijn conditie is verminderd, hij kan lange wandelingen niet volhouden. Ook schrikt hij soms tijdens het wandelen, hij gaat dan plotseling stilstaan en kijkt achterom. We passen onze wandelingen aan en gelukkig merken we dat het stukje bij beetje steeds beter gaat.

De dierenkliniek in Haaksbergen heeft als waarschuwing onze ervaring op Facebook gepost. Naast de vele hartverwarmende beterschapswensen kwamen er ook reacties van mensen die vonden dat we dat hadden kunnen weten als je naar het Haaksbergerveen gaat. Ik heb me daar een tijd lang schuldig over gevoeld, was ik dan zo dom dat ik met mijn hond naar het Haaksbergerveen ben gegaan? Achteraf weten we dat de adder in Nederland steeds meer voorkomt in veengebieden, maar ook bij ons op Twickel in Delden zijn ze gezien. We hebben ontzettend veel pech gehad dat die adder die dag midden op het pad lag en onze hond er overheen liep. Achteraf weten we dat als je hond door een slang gebeten word hij niet meer mag lopen, het gif verspreid zich dan sneller door het lichaam. Ik wil iedereen de tip meegeven om voorbereid op pad te gaan, neem je telefoon, wat water en een EHBO-kit mee. Ook al ga je misschien niet zo ver en lijkt het overdreven, je weet nooit wanneer je het nodig hebt en het is een kleine moeite.