Het verhaal van Conall & Keagan (deel 1)

Keagan kwam eigenlijk toevallig op mijn pad. Nu geloof ik persoonlijk niet in toeval en geloof ik dat hij met een reden op mijn pad kwam, zoals tot nu toe elke hond in mijn leven terecht is gekomen. Ik had erg veel twijfels om er een derde pup bij te nemen. Op dat moment in mijn leven had ik alles (voor zover dat kan) op orde. Rust in huis, rust privé en zakelijk. Alles liep eigenlijk op rolletjes en om er dan een pup bij te nemen, daar twijfelde ik over. Wat nou als het niet goed zou gaan met Conall en Phelan? Wat nou als ik het zelf niet aankan? Pfff een pup opvoeden, alweer. Dat op zichzelf al is een hele verantwoordelijkheid. Maar aan de andere kant ook super leuk! Leven in de brouwerij, een mooie nieuwe uitdaging en net de type pup die ik graag wil, namelijk een Welsh Corgi Pembroke reu driekleur. En ook nog de pup die ik zou kiezen uit het nest, gevoelsmatig voelde het daarin goed.

Dus ik heb me niet tegen laten houden door mijn eigen angst en onzekerheid. Zoals met alles in het leven ben ik er vol voor gegaan en heb eigenlijk geen moment spijt gehad! Ondanks alle moeilijkheden, stress en problemen die het nemen van die ene pup mij opgeleverd heeft. Want daarin tegen heb ik weer erg veel mogen leren, nieuwe paden mogen bewandelen en een geweldige hond in huis erbij gekregen. Dit is het verhaal van Keagan en Conall, die mij de nodige hoofdpijn, slapeloze nachten en huilbuien hebben opgeleverd.

Keagan kwam bij mij als pup van 8 weken, opgehaald in Neede bij een goede fokker die de pups erg goed had voorbereid op de rest van hun leven. Ik kon niet anders wensen. De introductie in huis ging super! Conall vond de bench in de gang al wat verdacht en zag de bui al hangen, maar zoals met alle pups was hij geweldig met Keagan. Samen spelen met een grote flostouw, negeren en corrigeren waar nodig. Botjes afpakken, want alles behoort toch mij toe, zo was Conall.

Phelan ging er ondanks zijn leeftijd ook erg goed mee om. Hij en Keagan hadden vanaf het begin een bijzondere band, ze lijken qua gedrag ook erg veel op elkaar. Hoewel Keagan wat lastiger is naar honden toe en Phelan dat gedrag naar mensen liet zien en Keagan een stuk onzekerder is dan Phelan delen ze veel overeenkomsten.

De eerste 10 maanden gingen dan ook eigenlijk feilloos. Puppy Keagan opvoeden ging me redelijk goed af, ondanks de verminderde slaap en al het werk wat je daarin stopt. Puppy Keagan ging overal mee naartoe, waar dat kon. Eerst in de draagzak en daarna mee in de auto. Eigenlijk zoals ik met elke pup alles onderneem.

Vanaf dat Keagan 10 maand oud was ging het helaas mis. Conall is opgevoed door mij om met veel honden contact te hebben en te helpen tijdens de lessen. Hij hielp met puppy’s opvoeden en pubers begeleiden, corrigeren en opvoeden waar nodig. En hij was steengoed in zijn werk! Hij wist precies wat hij wanneer moest doen, een tophond! Het enige nadeel was, dat hij dit ook met Keagan deed en ging doen.

Helaas had Keagan meer testosteron in zijn lijf dan dat Conall en ik ooit hadden kunnen inschatten en Keagan ging daar dus tegenin. Het begon met kleine dingen, Conall probeerde botjes en speeltjes af te pakken bij Keagan, werd steeds jaloerser richting Keagan wanneer hij aandacht kreeg. En redelijk plotseling was het genoeg en begonnen ze te knokken.

En ruzie maken, knokken, dat konden ze! Hard tegen hard en geen van beide gaf op.
Ik had zelf toen nog niet door dat het zo ernstig was. Dus mijn eerste idee was om ze allebei een muilkorf om te doen en ze het te laten “uitvechten”. Dat wil zeggen, met muilkorven om zodat ze geen schade bij elkaar kunnen maken en onder toezicht van mij en een vriendin. We hebben ze denk ik wel een half uur ruzie laten maken, voordat we ze zelf opgesplitst hebben. Geen van beide gaf op en het ging er ontzettend heftig aan toe. Helaas ging het door mij mis met de muilkorven en had Keagan voor het eerst schade gemaakt bij Conall. Een wond aan zijn oor en kop. Dus met Conall moest ik toen naar de dierenarts. Thuis gekomen heb ik ze opgesplitst, één in de woonkamer en de ander in het halletje bij de achterdeur. Deze opsplitsing werd uiteindelijk de norm in mijn huis.

Ongevraagd advies heb ik genoeg gekregen. Zoals; ‘Je moet het ze laten uitvechten’. Nou gegarandeerd dat er dan nu één dood zou zijn! Daarnaast ben ik daar nooit een voorstander van geweest. Sturing geven is onze taak als baasje zijnde, dus ook met zulke dingen.

In deel 2 lees je alle dingen die ik geprobeerd heb om dit probleem op te lossen.

Annet Schultze
Phelan, Conall en Keagan
Doggyvents