Het verhaal van Conall & Keagan (deel 2)

16 maanden lang heb ik meerdere dingen geprobeerd om dit onderlinge probleem tussen Conall en Keagan op te lossen. De stappen die ik heb ondernomen zal ik hieronder benoemen en uitleggen. Misschien heeft iemand anders hier wat ondersteuning aan of kunnen ze hier tips uit halen.

Toen de knokpartijen begonnen ging er van alles door mij heen. Wat heb ik fout gedaan? Heb ik de verkeerd hond uitgezocht? Zou dit anders zijn gegaan als ik een teef bij mijn twee reuen had gehad? Had ik dingen anders kunnen doen? Na 16 maanden midden in dit probleemgedrag gezeten te hebben, kan ik gelukkig op de meeste vragen wel antwoord geven. Ik heb mijn honden erg goed leren kennen, kan ik wel zeggen.

Allereerst ben ik gaan trainen in huis, in de hoop dat ik het meest heftige gedrag eruit kon trainen. Verschillende experts gevolgd en hun technieken ingezet. Maar het grootste probleem bij mijn honden was dat hun spanning veel te hoog lag. Ze hadden ontzettend veel stress wanneer ze bij elkaar waren. Zelfs van elkaar weg, hadden ze moeite met de situatie, de geur en aanwezigheid van elkaar. Dus ik ben rust gaan proberen te creëren. En rust creëren bij een testosteron puberhond zoals Keagan was niet gemakkelijk. Want hij zat hormonaal zichzelf ook nog in de weg. Niet capabel dus om zijn eigen rust te bewaren en te krijgen.

Mijn eerste stap was dus training. Beide honden in de woonkamer, beide aan de lijn op een veilig afstand van elkaar. En bij rust werden ze beloont. Bij Conall lukte dit nog wel, maar bij Keagan was de angst te hoog en de spanning te heftig.

Conall werd gespannen van de testosteron niveaus bij Keagan. Puberhonden hebben de neiging dit onbewust te doen. Ze ruiken intens en triggeren vaak volwassen honden deze gaan de pubers dan corrigeren. Dit deed Conall dus ook, mede omdat ik dit aangeleerd heb bij hem. Hem hierin gestimuleerd heb. Alleen Keagan accepteerde dit niet van Conall. Hier lag deels het probleem.

Nadat de training niet werkte heb ik Conall chemisch gecastreerd. Ik hoopte dat hij hierdoor minder getriggerd werd door Keagan en zijn hormonen. Ik koos bewust voor Conall, omdat Keagan neigde naar onzekerheid en angst. Veel reuen die gecastreerd worden, vooral wanneer dit te vroeg gebeurt worden onzekerder en angstiger en dit wilde ik niet voor Keagan. Omdat ik niet zeker wist of dit überhaupt ging werken heb ik bij Conall dus ook gekozen voor een chemische castratie en niet een permanente. Deze chemische castratie werkte 6 maand. Helaas werkte dit voor Conall en zijn gedrag averechts. Hij werd in dit geval inderdaad onzekerder dan eerder en was erg uit balans. Ik ben heel blij dat ik hem niet volledig gecastreerd heb, omdat hij tijdens de chemische castratie niet zichzelf meer was.

Tussendoor heb ik meerdere supplementen uitgeprobeerd bij beide honden. Magnesium om te zorgen voor meer ontspanning, mentaal maar ook in het lichaam. Rust- compositie van de Groene Os, wat wel iets werkte voor Conall, maar averechts voor Keagan. Ook heb ik Adaptil Calm verdamper in huis gehad, hier merkte ik helaas helemaal niets van. Al met al waren dit mooie hulpmiddelen, maar volledig werken deed het niet.

Na een paar maand heb ik geprobeerd met ze te gaan wandelen (los) op “neutraal” gebied. Helaas leidde dit weer tot een flinke knokpartij waarna ik met Keagan naar de dierenarts moest omdat hij flink gebeten was in zijn poot.

Ik heb er een dierentolk bij gehad die veelal bevestigde wat ik ook voelde; dat vooral Conall moeite had met de situatie. Of Keagan nu een teef of een reu was geweest had niet uitgemaakt, Conall had er gewoon geen pup bij willen hebben. Phelan kon hij nog accepteren, want die was er al. Maar een nieuwe hond dat had, als hij de keuze had gehad, nooit gehoeven. En aangezien Keagan een pittig karakter heeft, liet hij de aanvallen op hem niet zomaar gebeuren. Dus als er al één herplaatst zou gaan worden, dan zou dat Conall zijn. Maar dat voelde nooit goed. Nooit oké. Conall is op zijn plek bij mij, heeft een werkplek in mijn hondenschool en was gewoonweg mijn maatje. Maar Keagan herplaatsen was ook geen optie, mijn band met hem was intens vanaf het begin en hij had mij al erg veel gebracht en geleerd ook. Dus na veel wikken en wegen, en ontzettend veel emoties te hebben ervaren heb ik toen besloten om beide honden te houden, koste wat het kost!

Dus toen kwam mijn tijd van bezinning. Het is niet anders, mijn honden knokken momenteel en eigenlijk tijdens het hele proces heb ik oprecht in mijn gevoel nooit getwijfeld dat het niet goed zou komen. Alleen die puberteit moesten we gaan uitzitten. Dus in dit geval, beide honden apart uitlaten, apart houden in huis.

Mijn dagindeling zag er gemiddeld genomen zo uit: s ‘Ochtens zit Keagan in de hal, die ging dan de tuin in samen met Phelan. Conall zette ik in het toilet (zit in het halletje). Keagan en Phelan komen de woonkamer in, Conall gaat naar buiten in de tuin, daarna in de hal. Ze krijgen allemaal hun eten. Dan begon ik meestal met mijn werk, en liet ze daarna (tussen de middag) allebei apart uit. Phelan wandelde met één van de twee dan mee. Op de meeste dagen deed ik met Keagan één grote wandeling en met Conall een kleinere, maar dat lag eraan hoe druk ik was. Dit gewoonweg omdat Keagan veel meer beweging nodig had dan Conall. Helaas voor Conall natuurlijk. Maar gelukkig was hij ook tevreden met een lekker botje op de bank.

In deze periode ben ik vooral erg hard gaan trainen met Keagan. Om hem te leren weg te lopen uit situaties waar hij moeite mee had. Hij is geen allemansvriend en kan nog wel eens heftig reageren op andere honden. Dit natuurlijk door het trauma wat hij heeft opgelopen door de ruzies met Conall. Doordat hij nogal snel gespannen was had hij moeite met koekjes of ander lekkers aan te nemen. Veel stress zorgt voor verminderde eetlust bij hem, dus belonen met stem was de enige optie nog. Gelukkig leert hij snel en hield ik vol.

Tussendoor heb ik gewerkt met een hekje tussen de woonkamer en de hal. Zodat ze elkaar wel konden zien, ruiken en horen, maar elkaar niet konden aanvallen. Keagan lag meestal in het halletje en dan liever in het toilet of buiten om zoveel mogelijk contact te vermijden met Conall. Dit was een mooie indicator om te zien dat hij nog niet toe was aan meer contact met Conall.

Na ongeveer 10 maand ben ik gaan proberen om met hun allebei te gaan wandelen. Met een vriend(in) natuurlijk. Helaas kon dit niet zo vaak, maar gelukkig bracht de rust ook veel voor beide honden. De eerste paar keer wandelen reageerde ze nog flink op elkaar. Ook konden ze slecht weg lopen van elkaar. Elke keer wanneer ik dit geprobeerd had, gaf ik ze een lange rustperiode. Puur omdat ze allebei de stress hormonen kwijt moesten raken in hun lijf ook. Daarnaast moest ik bij deze pogingen ook stevig en stabiel in mijn schoenen staan om hier überhaupt een succes van te maken.

Na ongeveer 14 maand ben ik gaan oefenen met los lopen, ze waren in de voorafgaande periode zo gegroeid. Keagan was rustiger geworden en Conall gedroeg zich ook steeds minder controlerend naar Keagan toe. Dit gaf mij goede hoop, steeds weer. Vooral het feit dat Keagan steeds meer ging vermijden, maar niet meer echt vluchtgedrag liet zien was voor mij de indicator dat hij er ook klaar voor was. Gelukkig was de eerste losloopwandeling ook een succes! En zo ging ik dus opbouwen. Eerst met een vriend(in) erbij en uiteindelijk was er zelf ook klaar voor om alleen met ze te gaan wandelen.

Na die 16 maanden kon ik met ze gaan wandelen aan de lijn en los. Ik wandel momenteel elke dag ontspannen met hun beide. Natuurlijk hou ik ze in de gaten en het is al een paar keer weer mis gegaan. Maar gelukkig knokken ze niet meer zo heftig als eerder, meestal is Conall ook de aanstichter, alleen Keagan houdt niet gemakkelijk op. Daarnaast geeft Conall zich niet “over”, oftewel hij gaat niet liggen en dat is tegenwoordig wat Keagan wel van hem verwacht.

In huis zitten ze nog steeds apart en ik ben ook niet van plan om dat te veranderen. Het gaat goed zoals het nu gaat. Het is voor mij prima te hanteren en de honden zijn gezond en gelukkig. Helaas hebben ze zo af en toe nog wel een ruzie, maar het gaat niet zo hard meer als eerder. Daarnaast kan ik ze nu gemakkelijker opsplitsen en de rust terug krijgen bij beide honden. Meestal moet ik ze dan de dag erna apart uitlaten en probeer ik het daarna weer rustig aan met beide aan de lijn.

Nu zal ik dit hele proces niet snel aanraden aan de meeste mensen die in hetzelfde pakket zitten. Het was een heftige periode en ik heb ontzettend veel aanpassingen moeten doen in mijn leven. Nu kon ik dat ook, maar ik begrijp helemaal dat dit niet haalbaar is voor de meeste mensen. Geduld is een belangrijk iets, maar is niet altijd in iedere situatie op te brengen. Doe wat goed voelt, maar ook wat het beste is voor jullie en jullie honden.

‘Je hond is het probleem niet, je hond heeft een probleem’

 

Annet Schultze
Phelan, Conall en Keagan
Doggyvents